TEX07 (2019): ARTopia
|
ARTopia – de artistieke poot van TEXtival – is al aan de derde editie toe. Op de bovenverdieping van het oude graffitigebouw op het festivalterrein komt er een expo van negen kunstenaars die zich, elk met een eigen artcube, lieten inspireren door het thema ‘isolement’. De curator is Nele Van Canneyt, fotografe uit de Sint-Janswijk. Aan de vooravond van Textival – op zaterdagavond 27 april om 20u - wordt de tentoonstelling van ARTopia geopend. |
|
Vernissage: zaterdagavond 27 april 2019 om 20u
Bezoekuren: zaterdagavond 27 april om 20 u en 28 april 2019 vanaf 10u tot 19u
Bezoekuren: zaterdagavond 27 april om 20 u en 28 april 2019 vanaf 10u tot 19u
Ook voor de eerste editie van ARTopia – TEX05 – was het oude fabrieksgebouw de plaats van de expo, voor de tweede editie – TEX06 – trok ARTopia de Sint-Janswijk in en waren er meerdere expositieruimtes.
KUNSTENAARS:
Klaus Verscheure (schilderkunst)
Hans Defer (schilderkunst)
Brantt (schilderkunst en installaties)
Maaike Leyn (schilderkunst, houtskool)
Olivier Deprez (FR, grafische kunst)
Nele Van Canneyt (fotografie)
Maarten Caesens (fotografie)
Koen Daneman (schilderkunst)
Nathalie Vanheule (multimedia)
Klaus Verscheure (schilderkunst)
Hans Defer (schilderkunst)
Brantt (schilderkunst en installaties)
Maaike Leyn (schilderkunst, houtskool)
Olivier Deprez (FR, grafische kunst)
Nele Van Canneyt (fotografie)
Maarten Caesens (fotografie)
Koen Daneman (schilderkunst)
Nathalie Vanheule (multimedia)
Klaus Verscheure
© Klaus Verscheure
Een fragment uit een brief van Piet Chielens aan Klaus Verscheure in het boek BLACK IS A COLOR
“Het is een kwaliteit die je schilderkunst kenmerkt. Je kiest resoluut en daarna voer je uit, doe je. Je doet en je doet. Ik weet begot niet waar je de tijd en de energie haalt om zo veel werk te maken: reeksen portretten, reeksen landschappen, bergen, bomen, scenes van geweld en misdaad. Je vat alles in telkens één perfect helder beeld van verstilling, verstolling, windstilte, maar er is tegelijk nog leven, al is het misschien, bijna zeker, voor het laatst. De personages, de bomen of de bergen en de scenes van de misdaad betrap je net nadat de gruwel is voltrokken. Ze zijn onbeweeglijk maar het lekkende bloed verraadt de tragedie die daarvoor heeft plaatsgevonden. Het leegbloeden duurt nog even. Bomen die bloeden, daarmee heb je als kunstenaar voorgoed mijn aandacht gekregen. Zwarte druppels glijden verticaal over papier en canvas naar beneden en definiëren zo feilloos beweging in stilte. Het is telkens weer dat ene moment van te laat, van nooit meer, van vergeefsheid, vastgelegd in quasi naïeve pure landschappen als van Japanse prenten. Er spreekt een grote onmacht uit, je kan het niet meer omkeren, alleen nog vastleggen.”
“Het is een kwaliteit die je schilderkunst kenmerkt. Je kiest resoluut en daarna voer je uit, doe je. Je doet en je doet. Ik weet begot niet waar je de tijd en de energie haalt om zo veel werk te maken: reeksen portretten, reeksen landschappen, bergen, bomen, scenes van geweld en misdaad. Je vat alles in telkens één perfect helder beeld van verstilling, verstolling, windstilte, maar er is tegelijk nog leven, al is het misschien, bijna zeker, voor het laatst. De personages, de bomen of de bergen en de scenes van de misdaad betrap je net nadat de gruwel is voltrokken. Ze zijn onbeweeglijk maar het lekkende bloed verraadt de tragedie die daarvoor heeft plaatsgevonden. Het leegbloeden duurt nog even. Bomen die bloeden, daarmee heb je als kunstenaar voorgoed mijn aandacht gekregen. Zwarte druppels glijden verticaal over papier en canvas naar beneden en definiëren zo feilloos beweging in stilte. Het is telkens weer dat ene moment van te laat, van nooit meer, van vergeefsheid, vastgelegd in quasi naïeve pure landschappen als van Japanse prenten. Er spreekt een grote onmacht uit, je kan het niet meer omkeren, alleen nog vastleggen.”
Hans Defer
© Hans Defer
|
Voor zijn tekeningen en schilderijen put Hans Defer (Oostende 1968) uit een visuele database: een archief van afbeeldingen uit diverse bronnen zoals kranten, tijdschriften, youtube en foto's die hij zelf genomen heeft. Afbeeldingen die gelinkt zijn aan een context van misdaad en geweld worden gepresenteerd met willekeurige 'banale' beelden. Het is de waarnemer die ervoor zorgt dat de laatsten door de eersten besmet worden en onwillekeurig de geladenheid van potentiële plaatsen delict krijgen. Zijn fascinatie voor misdaad en crime scene fotografie resulteert in 2016 in 'Amnesia', een ruimtelijke installatie over de Bende van Nijvel. Zijn werken dragen geen titel maar in plaats daarvan een catalogusnummer. Tussen 1990 en 2009 heeft hij niets geproduceerd. |
Brantt
© Brantt
Brantt is iemand die zich nooit zal vastpinnen aan één bepaalde discipline of stijl en is zowel actief in de discipline van de schilderkunst als die van de beeldhouwkunst.
Brantt werkt voornamelijk in reeksen en treedt graag uit zijn comfortzone. Sommige van zijn werken zijn kleurrijke schilderijen met een sterke affiniteit voor architectuur, waarbij de vorm van de drager zorgt voor een extra dimensie. Het klassieke visuele patroon van het algemene beeld wordt doorbroken door middel van diverse vormelijke ingrepen. Andere werken zijn dan louter gemaakt in functie van een tentoonstelling waarbij hij zijn inspiratie haalt uit de directe omgeving van de locatie.
In zijn ruimtelijk werk koestert Brantt via een strakke vormentaal de creativiteit van het proces, dat zich berust zich op vormelijke, visuele beslissingen. Cleane witgelakte sculpturen vergezeld met intense kleurvlakken strijken neer op de vloer en wanden. Het resultaat houdt het midden tussen een strakke regie en vrij spel: een weloverwogen inkrimping van de ruimte en het weer uitwaaieren ervan.
Brantt werkt voornamelijk in reeksen en treedt graag uit zijn comfortzone. Sommige van zijn werken zijn kleurrijke schilderijen met een sterke affiniteit voor architectuur, waarbij de vorm van de drager zorgt voor een extra dimensie. Het klassieke visuele patroon van het algemene beeld wordt doorbroken door middel van diverse vormelijke ingrepen. Andere werken zijn dan louter gemaakt in functie van een tentoonstelling waarbij hij zijn inspiratie haalt uit de directe omgeving van de locatie.
In zijn ruimtelijk werk koestert Brantt via een strakke vormentaal de creativiteit van het proces, dat zich berust zich op vormelijke, visuele beslissingen. Cleane witgelakte sculpturen vergezeld met intense kleurvlakken strijken neer op de vloer en wanden. Het resultaat houdt het midden tussen een strakke regie en vrij spel: een weloverwogen inkrimping van de ruimte en het weer uitwaaieren ervan.
Maaike Leyn
© Maaike Leyn
Alles in de kosmos wordt bepaald door krachten waarover we geen controle hebben. Dat geldt niet alleen voor de insecten, maar even goed voor de sterren. De mens, de groenten of het kosmische stof, we dansen allen op een mysterieuze toon, die ergens in de verte gefloten wordt door een onzichtbare fluitist. (Albert Einstein, 1929)
De tekeningen van Maaike Leyn zijn gemaakt van stof. Ze wrijft de droge pigmenten van houtskool en pastel in de vezels van het ruwe canvas. Bepaalde delen van het stof blijven, laten een spoor achter op het canvas, andere verdwijnen en gaan hun eigen gang. De kunstenaar is als een fluitspeler die het stof doet dansen op een mystieke manier. Maar de dans van de tekening wordt ook bepaald door krachten waarover de kunstenaar geen controle heeft. In haar werk, dat vaak monumentale proporties aanneemt, gaat het over de essentie van het zijn, of het afwezig zijn.
Met ruw canvas, het stof van de houtskool streeft de kunstenares naar het meest essentiële, ontdaan van onnodige franjes. Ook de manier waarop ze het canvas aan de muur spijkert zonder kader benadrukt dit.
De manier waarop ze het materiaal hanteert, refereert ook naar het onderwerp van de tekeningen: Het werk gaat over een wereld die constant verdwijnt, die we niet kunnen fixeren, enkel in gedachten, maar zelfs deze gedachten bedriegen ons.
Ze toont een hotelkamer, een vloer, gordijnen voor het venster, trappen maar de mens is verdwenen. De tekeningen zijn suggesties naar vage plaatsen, gebeurtenissen of herinneringen uit het verleden.
Er zijn geen duidelijke lijnen, door de onwelwillendheid van de houtskool kan de tekening zich nooit volledig hechten aan het canvas en creëert het een schemerlicht, een moment tussen het zijn en het niet zijn, het verdwijnen.
De tekeningen van Maaike Leyn zijn gemaakt van stof. Ze wrijft de droge pigmenten van houtskool en pastel in de vezels van het ruwe canvas. Bepaalde delen van het stof blijven, laten een spoor achter op het canvas, andere verdwijnen en gaan hun eigen gang. De kunstenaar is als een fluitspeler die het stof doet dansen op een mystieke manier. Maar de dans van de tekening wordt ook bepaald door krachten waarover de kunstenaar geen controle heeft. In haar werk, dat vaak monumentale proporties aanneemt, gaat het over de essentie van het zijn, of het afwezig zijn.
Met ruw canvas, het stof van de houtskool streeft de kunstenares naar het meest essentiële, ontdaan van onnodige franjes. Ook de manier waarop ze het canvas aan de muur spijkert zonder kader benadrukt dit.
De manier waarop ze het materiaal hanteert, refereert ook naar het onderwerp van de tekeningen: Het werk gaat over een wereld die constant verdwijnt, die we niet kunnen fixeren, enkel in gedachten, maar zelfs deze gedachten bedriegen ons.
Ze toont een hotelkamer, een vloer, gordijnen voor het venster, trappen maar de mens is verdwenen. De tekeningen zijn suggesties naar vage plaatsen, gebeurtenissen of herinneringen uit het verleden.
Er zijn geen duidelijke lijnen, door de onwelwillendheid van de houtskool kan de tekening zich nooit volledig hechten aan het canvas en creëert het een schemerlicht, een moment tussen het zijn en het niet zijn, het verdwijnen.
Olivier Deprez (FR)
© Olivier Deprez
In juni 1992 studeerde Olivier Deprez af als tekenaar aan het St-Luc Instituut in Brussel. Hij ontmoette vrienden met wie hij Frémok oprichtte in 2003, Vervolgens creëerde hij een informeel collectief genaamd "Blackbookblack", eerst met Miles O Shea. Kort daarna voegt Alexia de Visscher, een getalenteerde grafisch ontwerper, zich bij het duo. Dit collectief plande acties van het volgende apparaat: het maken van een zwart boek naar zwarte pagina's in een openbare bibliotheek. Dit project werd gepresenteerd in Zwitserland en Zweden. In 2007 ontmoette hij Adolpho Avril tijdens een creatieve residentie in La "S" Grand Atelier in Vielsalm. Deze ontmoeting gaf aanleiding tot een boek gerealiseerd met vier handen "Na de dood, na het leven" en tot een filmische film die, hoewel het boek uitgebreid wordt, zijn (relatieve) autonomie heeft. Het boek werd gepubliceerd in 2014 en de film werd voor het eerst gepresenteerd in 2016 in het Palais des Beaux-Arts in Brussel als onderdeel van Bozar cinema days.
Olivier Deprez leidt sinds 2013 een nieuw project met Miles O Shea getiteld WREK. Het project staat open voor andere deelnemers. Adolpho Avril, Marine Penhouët en Arnaud Rochard nemen deel aan WREK-activiteiten. Parallel aan deze artistieke activiteit geeft hij les op verschillende scholen, waaronder de ERG. Hij geeft leiding aan creatieve workshops op de Libramont Summer Academy en verschillende academische instellingen (academies en kunstacademies) in Europa, Cuba en China.
Olivier Deprez neemt in het najaar van 2018 deel aan de tentoonstelling "Frans Masereel & Olivier Deprez, seriële graveurs" in het Museum of Original Drawing en Gravelines Print in Frankrijk.
Olivier Deprez leidt sinds 2013 een nieuw project met Miles O Shea getiteld WREK. Het project staat open voor andere deelnemers. Adolpho Avril, Marine Penhouët en Arnaud Rochard nemen deel aan WREK-activiteiten. Parallel aan deze artistieke activiteit geeft hij les op verschillende scholen, waaronder de ERG. Hij geeft leiding aan creatieve workshops op de Libramont Summer Academy en verschillende academische instellingen (academies en kunstacademies) in Europa, Cuba en China.
Olivier Deprez neemt in het najaar van 2018 deel aan de tentoonstelling "Frans Masereel & Olivier Deprez, seriële graveurs" in het Museum of Original Drawing en Gravelines Print in Frankrijk.
Nele Van Canneyt
© Nele Van Canneyt
Nele Van Canneyt reist de wereld rond en neemt tijd om, in alle stilte en luwte, desolate ruimten en (in)directe menselijke aanwezigheid te observeren. De fotografe zondert zich hiervoor af, maar blijft steeds in de nabijheid van anderen. Haar visueel werk getuigt van een beeldgevoeligheid, - onder andere - zichtbaar in welbewuste en weloverwogen keuzes voor net die zachte of dramatische lichtinval, die bepaalde kleur(encombinatie) of die specifieke lijnvoering/compositie.
De beelden ontstaan uit een zoektocht naar een verleidelijk duister en een vreemdsoortige stilte. Ze proberen vorm te geven aan raadsels die onoplosbaar zijn en gevoelens die onverklaarbaar blijven. De personages in de foto’s ogen ongrijpbaar. Het zijn allen sterfelijke wezens met eigen gedachten, gevoelens en verlangens. Ze ogen verdwaald. Het zijn lichamen met onzichtbare ogen. Sommigen kijken naar een plaats die we wel willen, maar niet kunnen zien. Ze bewegen zich onopvallend, alsof ze ieder moment in zichzelf of in hun omgeving kunnen verdwijnen.
Dit voert ons naadloos naar de ander die we nooit kunnen kennen of begrijpen, de ander als vreemdeling, de ander als ontoegankelijk wezen. Dit besef wordt onder andere aangeraakt door Frans filosoof Emmanuel Levinas in zijn publicatie ‘Totalité et infini’ (1961). De foto’s geven hier rekenschap van, sterker nog, ze aanvaarden die ontoegankelijkheid, ze omarmen haar. © Sofie Crabbé
De beelden ontstaan uit een zoektocht naar een verleidelijk duister en een vreemdsoortige stilte. Ze proberen vorm te geven aan raadsels die onoplosbaar zijn en gevoelens die onverklaarbaar blijven. De personages in de foto’s ogen ongrijpbaar. Het zijn allen sterfelijke wezens met eigen gedachten, gevoelens en verlangens. Ze ogen verdwaald. Het zijn lichamen met onzichtbare ogen. Sommigen kijken naar een plaats die we wel willen, maar niet kunnen zien. Ze bewegen zich onopvallend, alsof ze ieder moment in zichzelf of in hun omgeving kunnen verdwijnen.
Dit voert ons naadloos naar de ander die we nooit kunnen kennen of begrijpen, de ander als vreemdeling, de ander als ontoegankelijk wezen. Dit besef wordt onder andere aangeraakt door Frans filosoof Emmanuel Levinas in zijn publicatie ‘Totalité et infini’ (1961). De foto’s geven hier rekenschap van, sterker nog, ze aanvaarden die ontoegankelijkheid, ze omarmen haar. © Sofie Crabbé
Maarten Caesens
© Maarten Caesens
|
“Op het moment dat je een camera hebt, ben je fotograaf. Belangrijk daarbij is hoe de fotograaf is als mens. Het is een kunst om een emotie te herkennen en ermee om te gaan. Je leert hoe je de mensen in de ogen moet kijken en te begrijpen hoe ze zich voelen. Je observeert hun lichaamstaal. Het vastleggen van een emotie in beeld inspireerde me. Daardoor ben ik gevormd tot de persoon en de fotograaf die ik nu ben. Of het nu gaat om landschappen, een portretreeks of zelf een bruiloft, elk beeld heeft zijn verhaal, zijn waarde. Alles staat ten dienste van een droomachtige stemming waarin de kijker vatbaar word voor de meest waarschijnlijke situaties. Mijn werk – herkennen, kennen en vormgeven. “Vaak struikelt hij over zijn woorden, maar de boodschap is oprecht, intrigerend werk spreekt boekdelen …” Peter Deschamps |
Koen Daneman
© Koen Daneman
|
In het schildersatelier van Philippe Bouttens aan het KASK ontdekte Koen Daneman de spirit van olieverf, schilderskwast en linnen. In 2011 won hij de 1ste prijs K3Art Schilderkunst in Transfo Zwevegem met ‘Het avondmaal’.
In zijn dagelijks werk als grafisch vormgever van magazines en advertenties moet hij dikwijls een deel van mijn creatieve vrijheid inruilen en compromissen maken. In het atelier, op het lege canvas vindt hij de absolute vrijheid terug. Die artistieke vrijheid is voor hem de basis, de conditio sine qua non voor het kunstenaarschap. Zijn doeken zijn expressieve, emotionele reflecties van werkelijkheid en maatschappij. Soms vindt hij zijn inspiratie bij heel alledaagse onderwerpen zoals etende mensen of vertrekt hij van een wereldschokkende gebeurtenis zoals de Fukushima ramp. Telkens gaat zijn fascinatie uit naar het individu in die context, het menselijk figuur geïsoleerd in een tragisch verhaal met daarop volgend de eenzame confrontatie van kunstenaar met het beeld en het schildersdoek. Eveneens is het belangrijk dat de toeschouwer de vrijheid krijgt om het verhaal van het individu te ontdekken en er een eigen interpretatie aan te geven. Want dat is ook absolute vrijheid en niets mag de confrontatie tussen kunst en kijker verhinderen. |
Nathalie Vanheule
© Nathalie Vanheule
We know the existence. We don’t know the non-existence
In de film "Burning eyes" (2015) wordt een naakte jonge vrouw langzaam bedekt door as die druipt op haar maagdelijke huid en witte borsten. Monotoon vogelgezang zuigt ons bewustzijn die langzaam de zee van bevroren emoties wakker maakt. We smelten in de donkere zee van as die de vrouw bijna volledig absorbeert. Op dit moment doorboort de opening van de ogen de puurste aanblik van felblauw, een blik vol licht. Het leven verschijnt weer uit de dood. De vrouw kiest voor het leven, het bestaan.
Deze film neemt ons mee naar het duizelingwekkende hart van het werk van Nathalie Vanheule: Vuur is energie, het vernieuwt en vernietigt. De overgebleven as is een suggestie voor de geboorte van nieuw leven. Net als de vruchtbaarheidstechniek waarbij droge landbouwgrond wordt verbrand om te bemesten, is de dood de noodzakelijke fase die de natuur bestuurt.
De assen in de installatie zijn tegelijkertijd aanwezig en afwezig, als heldere sporen van dood en hoop. Het gebruikte geluid van 'Burning Eyes' versterkt dit idee van wedergeboorte: we horen een zwellend geluid, schreeuwen van papegaaien die symbool staan voor de vrije geest en werd vaak gebruikt in de Renaissance door de Vlaamse schilder Jan Van Eyck.
Nathalie Vanheule is ervan overtuigd dat iemand doorheen een moeilijke periode, meer kracht en geluk kan ervaren. De angst voor het onbekende verdwijnt in de mate dat we dichter komen bij de deconstructie. We kennen niet het onbekende.
In de film "Burning eyes" (2015) wordt een naakte jonge vrouw langzaam bedekt door as die druipt op haar maagdelijke huid en witte borsten. Monotoon vogelgezang zuigt ons bewustzijn die langzaam de zee van bevroren emoties wakker maakt. We smelten in de donkere zee van as die de vrouw bijna volledig absorbeert. Op dit moment doorboort de opening van de ogen de puurste aanblik van felblauw, een blik vol licht. Het leven verschijnt weer uit de dood. De vrouw kiest voor het leven, het bestaan.
Deze film neemt ons mee naar het duizelingwekkende hart van het werk van Nathalie Vanheule: Vuur is energie, het vernieuwt en vernietigt. De overgebleven as is een suggestie voor de geboorte van nieuw leven. Net als de vruchtbaarheidstechniek waarbij droge landbouwgrond wordt verbrand om te bemesten, is de dood de noodzakelijke fase die de natuur bestuurt.
De assen in de installatie zijn tegelijkertijd aanwezig en afwezig, als heldere sporen van dood en hoop. Het gebruikte geluid van 'Burning Eyes' versterkt dit idee van wedergeboorte: we horen een zwellend geluid, schreeuwen van papegaaien die symbool staan voor de vrije geest en werd vaak gebruikt in de Renaissance door de Vlaamse schilder Jan Van Eyck.
Nathalie Vanheule is ervan overtuigd dat iemand doorheen een moeilijke periode, meer kracht en geluk kan ervaren. De angst voor het onbekende verdwijnt in de mate dat we dichter komen bij de deconstructie. We kennen niet het onbekende.
